Sen yokken

Sen yokken yalnızdım ağlar kimsesizdim
Kocaman dünya daralmıştı kabirdi sanki
Hiç kimse ve hiçbir şey yoktu
Ben de yoktum sen yokken
Sanki dünya bir harita gibiydi
Kaybetmiştim kendimi
Nerede olduğumu ne yaptığımı bilmiyordum
Oysa ben kasabadaydım yine
Her sabah minibüs şehre iner
Akşamları tekrar köye dönerdi
Her zaman olduğu gibi
Postacı mektupları bizim dükkana bırakırdı
Kuşlar uçuşur kuzular meleşirdi
Kısaca dönüyordu dünya
Dönüyordu ama sanki tersine
Ya da içindekiler durmuştu sen yokken
Nehirler susuz çayırlar otsuzdu sanki
Gökler bulutsuz ve güneşsizdi
Sanki yıldızlar dökülmüştü sen yokken
Bütün yiyecekler ve hayat katranlarda idi
Çamurdu zifiri idi sen yokken
Her şey platin ve hormondu
Sanki çizgi filmde idik bir masaldı
Yaşam bir hikaye idi
Beklide bir yalandı sen yokken